Toen hij dire jaar geleden vertrok naar Duitsland was hij een speler die wat voorovergebogen liep. Als was hij in zijn schulp gekropen. Na mislukte avonturen bij Bayern München en Hoffenheim is Edson Braafheid terug bij FC Twente. Wat opvalt: hij loopt op het veld nu fier rechtop. ‘Ik wil uitstralen dat ik niet gebroken ben’.
Net als zijn vriend Babel is Braafheid weer in de Lage Landen. Hij liet zich voor een seizoen verhuren aan zijn ouder club FC Twente in een poging zijn woelige carrière weer vlot te trekken. Het vangnet van nu leek in de zomer van 2009 immers nog de opstap naar een wervelende toekomst. Overgekomen van FC Utrecht was Braafheid in Enschede uitgegroeid tot een van de beste linker vleugelverdedigers van Nederland. In februari 2009 kwam hij voor het eerst in de selectie van Oranje en een paar maanden later haalde Louis van Gaal hem naar Bayern München.
Beieren is voor Braafheid niet het paradijs op aarde geworden. De linksback moest in München zijn weg zien te vinden in een dolend elftal dat beroerd aan het seizoen begon. Van Gaal kwam onder vuur te liggen en als diens aankoop zonder grote naam was Braafheid een makkelijk slachtoffer voor het morrende publiek. Van Gaal moest erg zoeken naar zijn ideale elftal. Begin december was er een do or die-wedstrijd . Bayern won, met 4-1, maar zonder Braafheid. ‘Vanaf dat moment had hij zijn elftal gevonden. Zonder mij.’
Al na zes maanden München zicht Braafheid op huurbasis zijn heil bij Celtic. ‘Ik wilde kost wat kost mee naar WK in Zuid-Afrika’, verklaart hij die move in januari 2010. ‘Dat is gelukt, maar achteraf was die beslissing verkeerd. Ik had veel meer geduld moeten hebben. In de eerste seizoenshelft bij Bayern deed ik de helft van alle wedstrijden mee, dus zo beroerd was het nog niet. Toen ik terugkwam uit Schotland had Bayern de titel en de beker gewonnen en de finale van de Champions League gehaald. Mijn achterstand was alleen maar groter geworden.’
In zijn hoofd was echter een woedende storm opgestoken die maar niet wilde gaan liggen. ‘Die situatie van wel en niet spelen bij Bayern vrat enorm aan me. Mijn grote kracht is altijd mijn drive geweest, elke handeling vol gaan. Dat ging nu tegen me werken. Ik wilde me bij Bayern zo graag bewijzen en op het moment dat dat niet lukte, werd ik almaar gefrustreerder. In mijn hoofd werd het heel onrustig en de spanning sloeg door naar de rest van mijn lichaam. Thuis was ik ook niet langer dezelfde. Mijn vrouw heeft eronder geleden. Mij kinderen konden zes keer ‘papa papa’ roepen, maar dan nog reageerde ik niet. Mijn vrouw moest me er dan echt weer bijhalen. “Edson, je wordt geroepen door je kind”. Ik was apathisch geworden. Ik kwam thuis, liet me op de bank ploffen en keek alleen nog televisie. Ik ging laat naar bed en sliep nog slecht ook. Ik voelde woede in me, vooral richting mezelf. Als ik een wedstrijd niet speelde, had ik zeker anderhalve dag nodig om daarvan mentaal te herstellen. En vervolgens gingen we al weer in voorbereiding op de volgende wedstrijd waarin ik ook niet zou spelen. Wéér een knak. Zo trok ik mezelf een vicieuze cirkel naar beneden in. Op een gegeven moment had ik geen enkel overzicht meer.’
De verlossing leek in januari 2011 te komen van 1899 Hoffenheim. Met Markus Babbel stuitte Braafheid bij Hoffenheim al op de derde trainer in een jaar tijd. ‘Nadat Babbel was aangesteld, merkte ik vanaf dag een dat de relatie anders was. Ik mocht nog maar een paar keer invallen. Een keer zelfs als hangende linksbuiten. Ik scoorde ook nog.’
‘Twee maanden later krijg je te horen dat je mag vertrekken zonder dat ik ook maar een echte kans heb gehad om me te bewijzen….Ik voel me in de maling genomen, dat is duidelijk. Een trainer moet duidelijk zijn en geen verwachtingen scheppe die hij niet wol of kan waarmaken. In de voorbereiding op dit seizoen werd het alleen maar erger. Ryan mocht al niet eens meer mee op ons tweede trainingskamp, daarna moest ik ook bij de amateurs gaan trainen.’
‘Er wordt weleens gezegd dat ik een moeilijke jongen zou zijn, maar ik heb me altijd professioneel gedragen, ook in eerdere situaties. Hard en serieus getraind, nooit de kantjes ervan afgelopen. Daar had men in Hoffenheim ook anders mee kunnen omgaan. Een bijrol bij de amateurs heb ik niet verdiend. Maar goed, zo is de voetbalwereld. Keihard.’
Zijn de Duitse jaren verloren geweest?
‘Nee, ik ben wel degelijk gegroeid, als speler en als mens. Fysiek ben ik sterker geworden . Ik ben ook volwassener in mijn spel geworden. Ik was altijd wat naïef, maar ik ben er bij Hoffenheim achter gekomen dat iedere speler in eerste instantie vooral aan zichzelf denkt. Ik wilde in het begin alleen maar anderen helpen. Dan ging ik tot het uiterste om een fout van een ander te herstellen, Maar als het dan alsnog verkeerd afliep, was ik in de ogen van iedereen de lul, begrijp je. Tegenwoordig stel ik me wat minder gezellig op. Het is eten of gegeten worden.’
‘Voor mij is FC Twente een goede oplossing. Ik ben nu 29 jaar. Het belangrijkste is dat ik zo snel mogelijk mijn oude niveau haal en een goed seizoen draai. Ik wil nog een paar mooie dingen laten zien in mijn carrière.’
Wat opvalt is je veranderde houding. Toen je drie jaar geleden bij FC Twente vertrok was je een voetballer die wat voorovergebogen liep, als het ware in zijn schulp gekropen. Tegenwoordig sta je rechtop op het veld.
‘Dat heb ik de afgelopen jaren geleerd, met de borst vooruit lopen, uitstralen dat jij er ook bent. Ik heb de laatste seizoenen meer slechte dan goede ervaringen gehad. Ik ben echter niet gebroken. Dat wil ik dit seizoen bij FC Twente bewijzen.’
