Na een rampzalig debuutseizoen bij FC Utrecht besloot Nacer Barazite (25) afgelopen zomer zijn leven radicaal te veranderen. ‘Ik had twee opties: óf ervoor knokken óf mijn voetbalschoenen opbergen.’
Alsof hij een complete gedaanteverwisseling heeft ondergaan. Nacer Barazite was al afgeschreven, maar intussen is hij een van de opvallendste spelers in de Eredivisie.
Aan heel FC Utrecht kleefde vorig seizoen chagrijn. Er waren veel incidenten, opstootjes tijdens de training en ongedisciplineerd gedrag. Barazite tobde met een kniekwetsuur en kwam twee keer te laat bij een bespreking. Tot onbegrip van de technische staf en directie, omdat hij juist in die fase bezig was met zijn revalidatie. ‘Het werd een beetje opgeblazen’, bagatelliseert hij zijn fouten eerst. Maar vervolgens zegt hij eerlijk en ook ietwat besmuikt: ‘Het was heel ongelukkig, twee keer te laat komen in korte tijd. Terugkijken wil ik verder niet. Het gaat nu om dit seizoen en we moeten naar de toekomst kijken.’
Randzaken
Hij lijkt bezig aan zijn tweede voetballeven. Vastberaden toch alles uit zijn profloopbaan te halen, wil Barazite ervoor waken zich te laten afleiden. Trainen, rusten, voetballen; dát is wat telt. Interviews passen niet in zijn nieuwe leefstijl. Althans, voorlopig niet. Het heeft niets met arrogantie te maken. Hij staat overal bekend als een open, vriendelijk en sociaal mens, zeggen mensen in zijn nabijheid.
‘Ik wil me volledig focussen op voetbal en niets te maken hebben met randzaken. Grote interviews komen later wel. Om succes te hebben, moet je je op één ding focussen. Noem het bewustwording van het vak profvoetballer. Of volwassen worden. Het was in elk geval een kwestie van de knop omdraaien na vorig seizoen. Ik besloot de hele zomer door te trainen, terwijl andere spelers vakantie hadden. Ik heb echt doorgeknald. Daar pluk ik nu de vruchten van. Ik ben nu in elke wedstrijd stabiel. Ook al gaat het moeilijk, dan ben ik nóg een meerwaarde voor de ploeg. Dat heeft dus te maken met volwassen worden. Vroeger had ik veel piekmomenten in de wedstrijd, maar ook mindere. Ik train en leef anders dan vroeger. Ik let op mijn voeding en stel mezelf steeds vragen wat ik kan doen om beter worden. Ik kijk daarbij altijd naar mezelf.’
Pas 25 jaar is Barazite, maar hij heeft al een heel voetballeven achter de rug. Een grillige en vooral volstrekt onlogische carrière. Met Oranje Onder-15 had hij eens tegen Turkije gespeeld, toen opeens senior academy scout Bob Arber namens Arsenal in de kleedkamer opdook. Met in zijn kielzog een makelaar. Een B-junior was Barazite nog, van NEC. Die droomde ooit voor Ajax of PSV te mogen uitkomen. Arsenal was van de buitencategorie.
Het hele gezinsleven moest wijken voor de carrière van Nacer. Vader Hassan ging met hem mee. Moeder, broertje en zus bleven in Arnhem. Via Arsenal kreeg vader een baan als timmerman bij de metrolijn. In de beloftenteams van Arsenal maakte Nacer al snel grote indruk. Hij was groot, sterk, technisch vaardig en viel ook op door zijn spelinzicht. Barazite mocht regelmatig meedoen met het tweede elftal en later zelfs trainen met de A-selectie. Ook zat hij al snel op de bank bij een bekerwedstrijd van het eerste.
Anton Janssen had Barazite bij NEC in de C-jeugd onder zijn hoede. ‘Nacer was een uitzonderlijk talent. Hij was toen veertien, maar zijn debuut in het eerste elftal zat eraan te komen. Hij was heel gedreven en serieus met voetbal bezig. Nacer was snel, zeer technisch, enorm beweeglijk en slim. Het verraste mij niet dat Arsenal voor hem kwam. Maar hij was nog zó jong. Ik vond zijn vertrek erg jammer. Maar ik wist ook wel: Arsenal! Sportief en financieel is dat top natuurlijk. Of het te vroeg was, weet je nooit. Zijn ouders speelden een belangrijke rol in zijn overgang. Nacer wilde zelf graag naar Arsenal en dat gold ook voor zijn vader en moeder. Daarom wisten we ook dat we niet op hem moesten inpraten om hem op andere gedachten te brengen.’
Een betere voetballer werd Nacer Barazite bij Arsenal, maar de doorbraak bleef uit. Hij speelde als huurling een jaartje bij Derby County (2008/09) en keerde daarna terug naar Nederland. Bij Vitesse. Al na een half jaartje Vitesse vertrok Barazite, in januari 2011, weer uit Nederland. Austria Wien werd de volgende halte. Het talent kwam daar tot wasdom. Hij maakte binnen één jaar elf goals in de Europa League en twaalf in de competitie van Oostenrijk. Dat leverde hem een mooie transfer op naar AS Monaco.
In Monaco kon Barazite zijn topjaar geen vervolg geven. Frédéric Barilaro, een van de vele trainers bij de club, herinnert zich Barazite nog goed. ‘Er was veel concurrentie. Nacer wilde dolgraag naar een topclub, maar had de pech in belangrijke fases geblesseerd te raken. Over zijn potentie twijfelt niemand’
Barazite: ‘Ik ben ervan overtuigd dat ik het bij Monaco had kunnen maken. Als ik fit was geweest en gebleven. Ik heb er vorig jaar bewust voor gekozen terug te komen naar Nederland. Ik wilde stabiliteit, ook voor mijn gezin. Ruim tien jaar heb ik in het buitenland gezeten. Of het dan niet te vroeg was om naar Arsenal te gaan, vragen mensen dan altijd. Ik zou het zo wéér doen. Bepaalde kansen mág je niet laten lopen.’
Monaco verhuurde Barazite tussentijds nog terug aan Austria Wien. Uiteindelijk dook hij op bij FC Utrecht. Algemeen directeur Wilco van Schaik legt uit: We hebben breed referenties opgevraagd. Iedereen was opgetogen over de kwaliteiten van Nacer. “Topniveau”, kregen we vaak te horen. Maar ook: “Veel geblesseerd de laatste jaren”. Maar ook waren mensen positief over zijn karakter. “Een goede en nette jongen in de groep”, kregen we steeds te horen. Wij besloten om hem een nieuwe kans in zijn carrière te geven. We namen een risico, want hij had bijna twee jaar niet gespeeld. Maar zijn kwaliteiten moest hij nog hebben, daarvan waren we overtuigd. Hij kreeg een vrije transfer van Monaco en wij gaven hem een driejarig contract.
We wilden met hem aan de slag, we zouden de tijd nemen. Hij stond daarvoor open. Maar hij moest al gauw aan de bak en door alle blessures hele wedstrijden spelen. Terwijl hij er fysiek en mentaal nog niet aan toe was. Daarna heeft hij een terugslag gehad. En heeft hij heel goed in de spiegel gekeken. Dat was ook nodig, want in de tweede seizoenhelft was het voor iemand als Nacer ver onder de maat.’
‘Ik heb veel tegenslagen gehad, bij Monaco en ook bij FC Utrecht’, vertelt de speler. ‘Op een gegeven moment zei ik tegen mezelf: Je hebt twee opties: óf je gaat zoeken naar een oplossing en gaat ervoor knokken, óf je legt je erbij neer en dan kun je net zo goed je voetbalschoenen opbergen. Ik heb voor optie één gekozen. Dat kwam uit mezelf. Maar mijn omgeving heeft me daarbij wel ge-holpen. Daarin waren ze positief en als mensen om je heen positief zijn, krijg je zelf dat gevoel ook makkelijker. Zwaar was het wel, het kostte zelfs heel veel moeite. Uiteindelijk moet je het wel zelf doen. Maar ik ben blijven vechten.’
En dankzij Erik ten Hag, die als nieuwe technische baas in korte tijd voor een ommekeer zorgde. Betere trainingen, duidelijkheid voor de spelers, een vaste speelwijze, daardoor meer spelvreugde en een strakke discipline. Barazite had behoefte aan iemand die gedecideerd sturing geeft. ‘Ik kom fluitend naar de club’, zegt hij inmiddels. ‘En dan is het alleen maar voetbal. Maximaal gaan, honderd procent inzet. Ik heb daar plezier in. Structuur en discipline zijn van essentieel belang. In een voetbalclub, in een organisatie en ook in een gezin.’
‘Na de zomer zagen we een andere Nacer’, zegt Wilco van Schaik. ‘Afgetraind, gefocust, scherp en met een doel. Hij wil iedereen nog één keer laten zien hoeveel talent hij bezit, opnieuw aan de top komen. Dat straalt er elke minuut van af. En zo hoort het. Die spiegel waar hij deze zomer in heeft gekeken, mag hij niet weggooien. Ik ga er alleen van uit dat hij ’m nooit meer hoeft te gebruiken. Misschien kan hij die spiegel straks doorgeven aan andere jonge spelers met zoveel talent die een dip krijgen.’
